Usap-usapan ngayon sa social media ang tungkol sa non-government organizations (NGOs) mula noong inanunsyo ni Bise Presidente Leni Robredo na gagawin nang NGO ang 'Angat Buhay,' isang programang tumutulong upang labanan ang kahirapan sa bansa. Lubos na ikinatuwa ito ng mga taga-suporta ng outgoing vice president ngunit sa kabilang banda, hindi rin ito nakalagpas sa pangre-red tag.
Ano nga ba ang layunin ng mga NGOs? Ano ang naging gampanin nito hindi lamang sa bansa ngunit maging sa buong mundo?
Ang isang non-government organization (NGO) ay isang boluntaryong asosasyon ng mga tao o organisasyon, kadalasang walang kaugnayan sa gobyerno, na itinatag upang magbigay ng mga serbisyo o tagapagtaguyod para sa isang partikular na pampublikong patakaran.
Ito rin ay umiral sa loob ng maraming siglo; noong 1910, mahigit 130 pandaigdigang grupo ang bumuo ng Union of International Associations, isang coordinating body. Sa panahon ng pagkakatatag ng United Nations (UN) noong 1945, ang terminong "nongovernmental organization" ay itinatag upang makilala ang mga pribadong grupo mula sa mga intergovernmental na organisasyon (IGO), gaya ng UN mismo.
Classic movie ‘Ipaglaban Mo!’, ipinalabas ng CCP bilang kampanya vs VAWC
Karamihan sa mga NGO ay maliliit, grass-roots na grupo na hindi teknikal na bahagi ng anumang internasyonal na organisasyon. Gayunpaman, maaari silang makakuha ng tulong mula sa mga internasyonal na grupo para sa mga lokal na proyekto.
Ang mga nongovernment organization ay nagsisilbi sa isang hanay ng mga layunin. Nagbibigay sila ng impormasyon at teknikal na kaalaman sa mga bansa at internasyonal na organisasyon sa iba't ibang internasyonal na paksa, na madalas na naglalahad sa mga kinakailangang impormasyon ng pamahalaan mapa-lokal o nasyonal.
Ang mga NGO ay maaaring mag-lobby para sa ilang partikular na patakaran, tulad ng pag-alis sa utang o pagbabawal sa mga landmine, gayundin ang magbigay ng humanitarian aid at development support tulad ng Red Cross.
Tulad ng International Union for the Conservation of Nature, Amnesty International, Human Rights Watch, at Transparency International, ang mga NGO ay maaari ring bantayan kung paano sinusunod ang mga karapatang pantao at mga batas sa kapaligiran.
Mula noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, at lalo na noong dekada 1970, umunlad ang mga NGO sa antas pambansa at munisipalidad. Maraming NGO ang naitatag sa pandaigdigang antas upang tugunan ang mga alalahanin tulad ng karapatang pantao, karapatan ng kababaihan, at pangangalaga sa kapaligiran.
Kasabay nito, ang mga internasyonal na NGO ay naging makabuluhang kabahagi sa mga pandaigdigang gawain sa loob ng United Nations, mga espesyal na ahensya nito, at iba pang mga lugar.
Globalisasyon; ang pagtaas ng katanyagan ng transnational na mga isyu tulad ng mga nabanggit; ang paglago sa mga pandaigdigang pagpupulong na itinataguyod ng UN, na kadalasang kinabibilangan ng mga parallel na forum ng NGO; ang rebolusyon sa komunikasyon, na nag-ugnay sa mga indibidwal at grupo sa pamamagitan ng facsimile (fax), Internet, at e-mail; at ang paglaganap ng demokrasya, na nagpalakas sa lipunang sibil at nagbigay-daan sa mga indibidwal na bumuo at lumahok sa mga NGO, ay lahat ay nag-ambag sa paglago ng mga NGO. Noong unang bahagi ng ika-21 siglo, mayroong humigit-kumulang 6,000 mga NGO na kinikilala sa buong mundo.
Ayon kay Alan G. Alegre, mula sa Ateneo de Manila University, Center for Social Policy and Public Affairs, Philippines-Canada Human Resource Development (Organization), ang simula ng NGO networking sa Pilipinas ay matutunton mula sa pagbuo ng Council of Welfare Agencies Foundation of the Philippines, Inc. (CWAFPI), ang nangunguna sa kasalukuyang National Council of Social Development (NCSD).
Noon pang 1952, isang grupo ng mga pinuno ng gawaing panlipunan ang nag-organisa ng Philippine National Committee ng International Council on Social Welfare (ICSW). Sa kalaunan, nang umulad ay naging CWAFPI, ang umbrella organization ng iba't ibang welfare at civic organizations, hal., Catholic Women's Clubs, Boy/Girl Scouts of the Philippines, National Red Cross, atbp. na, hanggang ngayon ay tumutugon sa mga sektor gaya ng tradisyonal na grupo ng kababaihan, mga bata, matatanda, at mga taong may kapansanan.
Ang kwento ng mga NGO sa Pilipinas sa pangkalahatan ay sumusunod sa takbo ng kasaysayan ng mundo ng mga NGO — mula sa pagtulong at pagpupunyagi sa kapakanan hanggang sa repormang panlipunan na kalaunan ay humantong sa paraan ng pagbabago.
